Saturnin

"Saturnin" to bardzo smutna książka. Jak cała twórczość Małeckiego - na ten moment mojego ukochanego polskiego pisarza (choć "Nikt nie idzie" nie wybaczę 😉).
Ja to się zawsze łapię za głowę, czytając jego kolejne powieści. Jak on to robi, że płynie w tej historii, że przywiązuje Cię do niej, że ona w Tobie już na zawsze zostanie.
O Małeckim pisałam sobie rok temu:
Zaczęło się od "Dygotu.
Każdą kolejną stronę przerzucałam z coraz większym zachwytem nad prostotą tej opowieści. Potem przyszły kolejne, które zabrały mi cały grudzień i pozostawiły w niedosycie.
Nie będę recenzować ani opisywać książek Małeckiego.
Ale mogę napisać, jak się czułam te książki czytając. A czułam się jak kilkuletni Kubal, przesiadujący pod kapliczką w Ożańsku, słuchający historii ludzi, kojarzonych czasem ze sklepu, częściej z konkretnej ławki w kościele. Słuchałam i patrzyłam na chustkę cioci Zwolskiej, albo na zachodzące nad lasem słońce. Wdychałam majowe powietrze i trochę zaciekawiona, ale jednak bardziej zniecierpliwiona, słuchałam tych opowieści, przeplatanych z ostatnimi zwrotkami "Zapada zmrok..."
Pełno było dygotów, horyzontów i rdzy w tych historiach.
A ja nie wierzyłam, że tak wygląda życie. Do tej pory nie wierzę.

"Saturnin" to bardzo smutna książka. Jak cała twórczość Małeckiego - na ten moment mojego ukochanego polskiego pisarza (choć "Nikt nie idzie" nie wybaczę 😉).
Ja to się zawsze łapię za głowę, czytając jego kolejne powieści. Jak on to robi, że płynie w tej historii, że przywiązuje Cię do niej, że ona w Tobie już na zawsze zostanie.
O Małeckim pisałam sobie rok temu:...

Moje pierwsze literackie spotkanie z Panem Jakubem Małeckim uważam za bardzo udane. Dostałam ciekawą, intrygującą opowieść , w której przeplatają się ludzkie losy, historie i perspektywy spojrzeń. Z jednej strony mamy Satka, który po zaprzepaszczeniu swych marzeń staje się samotnym, otyłym mężczyzną w toksycznych relacjach z rodzicami. Z drugiej zaś jego małomównego dziadka, który nagle znika , a po odnalezieniu którego poznajemy jego przerażającą historię zemsty w czasach wojny. Są to opowieści bardzo nostalgiczne, pełne smutku i straconych szans i ludzkich niedomówień. Myślę, że każdy odnajdzie w niej jakąś odrobinę siebie samego. Czuć także, że ta historia jest w jakiś sposób "bliska " autorowi, w jakimś sensie dotyka jego przeszłości. Polecam, to naprawdę dobra książka, która pozostawia w czytelniku wiele pytań...

Moje pierwsze literackie spotkanie z Panem Jakubem Małeckim uważam za bardzo udane. Dostałam ciekawą, intrygującą opowieść , w której przeplatają się ludzkie losy, historie i perspektywy spojrzeń. Z jednej strony mamy Satka, który po zaprzepaszczeniu swych marzeń staje się samotnym, otyłym mężczyzną w toksycznych relacjach z rodzicami. Z drugiej zaś jego małomównego...

Przeczytałem na raz. Książka zrobiła na mnie piorunujące wrażenie.

Przeczytałem na raz. Książka zrobiła na mnie piorunujące wrażenie.

To trzecia książka pana Małeckiego, którą czytałem. I ta do mnie trafiła najmniej. Moze przeszkadzały przeskoki czasowe, ciężko mi powiedzieć ale trochę się pomęczyłem.

To trzecia książka pana Małeckiego, którą czytałem. I ta do mnie trafiła najmniej. Moze przeszkadzały przeskoki czasowe, ciężko mi powiedzieć ale trochę się pomęczyłem.

Wiele książek Jakuba Małeckiego za mną. Jedne bardziej do mnie trafiły, inne mniej. Ta, zdecydowanie zalicza się do tej pierwszej kategorii.

Zauważyłam, że jeśli chodzi o jego prozę, to najbardziej podobają mi się te książki, w których jest jednak nieco mniej bohaterów, zwłaszcza tych głównych.

I tak jest w tym przypadku.
Mamy tu Saturnina, którego matka informuje o tym, iż zaginął jego 94 letni dziadek. To oni, ich życie i wspomnienia stanowią główną oś książki.

O czym poza zniknięciem staruszka jest ta książka? To opowieść o samotności i cierpieniu. O tym, jak bardzo dziecko może tęsknić za ojcem, który fizycznie jest w jego zasięgu, a psychicznie jest emocjonalnym wrakiem.
Małecki zwraca w niej uwagę na jeszcze coś bardzo ważnego. Na to, jak często chcemy zadowalać wszystkich wokół. Mówi o ludziach, którzy chcą być lubiani przez innych i z tego powodu przestają patrzeć na to, co sami lubią...
Pochyla się również w stronę tych, którzy ciągle czują się gorsi od innych, niewystarczający. A jedynymi osobami, które tak o nich myślą, są oni sami.

Te fragmenty wyjątkowo mnie poruszyły. Może dlatego, że sama często nie wierzę w siebie i wielokrotnie przekładałam dobro innych nad własne. A to jak wszyscy dobrze wiemy, nie prowadzi do niczego dobrego.

Tak, wiele mnie w tym Satku było.


I mamy jeszcze dziadka, który przeżył wojnę, chociaż uważał, że nie powinien. Dziadka, który nigdy nie pogodził się z tym, że jego siostrę zamordowano. Dziadka, który sam wymierzał sprawiedliwość.

Dziadka, który w realnym świecie nigdy nie został dziadkiem, ponieważ autor ożywił na kartach powieści brata swojej babci, którego zabili w czasie wojny.
Małecki oddał głos tym, którzy dawno go stracili i którym nie dane było przeżyć długiego życia. Bardzo wzruszyło mnie to posłowie.

Wiele książek Jakuba Małeckiego za mną. Jedne bardziej do mnie trafiły, inne mniej. Ta, zdecydowanie zalicza się do tej pierwszej kategorii.

Zauważyłam, że jeśli chodzi o jego prozę, to najbardziej podobają mi się te książki, w których jest jednak nieco mniej bohaterów, zwłaszcza tych głównych.

I tak jest w tym przypadku.
Mamy tu Saturnina, którego matka informuje o...

Wielowymiarowość i opowiadanie historii po kawałeczku, we fragmentach, które na koniec łączą się w historię, która dla Nas nagle nabiera sensu to coś w czym Jakub Małecki jest mistrzem i za to uwielbiam jego książki. Ta nie dołączy do pozostałych które kocham ponieważ była dla mnie za trudna, a posłowie całkiem mnie przybiło. To są moje odczucia i uważam, że warto samemu przeczytać bo napisana jest świetnie.

Wielowymiarowość i opowiadanie historii po kawałeczku, we fragmentach, które na koniec łączą się w historię, która dla Nas nagle nabiera sensu to coś w czym Jakub Małecki jest mistrzem i za to uwielbiam jego książki. Ta nie dołączy do pozostałych które kocham ponieważ była dla mnie za trudna, a posłowie całkiem mnie przybiło. To są moje odczucia i uważam, że warto samemu...

Niestety, to książka nie dla mnie.

Niestety, to książka nie dla mnie.

To jest znakomita, wielowymiarowa xiążka. Nie tylko o traumach, nie tylko o tym, że ludzie nie rozmawiają ze sobą, nie tylko o tym, że małe gesty, trwające sekundę zdarzenia zmieniają bezpowrotnie cały świat, ale także o braku porozumienia wynikającym z niemożności porozumienia.
Bo jak mam opowiedzieć swoim bliskim, że mordowałem z zimną krwią? Jak powiedzieć, że mam depresję, skoro sam nie wiem, że ją mam? Jak powiedzieć, że desperacko łaknę akceptacji innych, że gotów jestem stać się inwalidą aby zwrócić na siebie uwagę ojca?

To jest znakomita, wielowymiarowa xiążka. Nie tylko o traumach, nie tylko o tym, że ludzie nie rozmawiają ze sobą, nie tylko o tym, że małe gesty, trwające sekundę zdarzenia zmieniają bezpowrotnie cały świat, ale także o braku porozumienia wynikającym z niemożności porozumienia.
Bo jak mam opowiedzieć swoim bliskim, że mordowałem z zimną krwią? Jak powiedzieć, że mam...

Kolejna piękna książka. To niesamowite że autor bazując na historii rodzinnej dopisał nową pełną emocji opowieść.

Kolejna piękna książka. To niesamowite że autor bazując na historii rodzinnej dopisał nową pełną emocji opowieść.

Najlepszy Małecki jak do tej pory, a mam wrażenie że będzie tylko lepiej

Najlepszy Małecki jak do tej pory, a mam wrażenie że będzie tylko lepiej